پایگاه خبری جامعه خبر| نسرین وزیری| سخنان این بار ظریف در آمریکا، هم به اتکای تجربه دیپلماتیکش بود که گفت “قبلا هم این کار را کرده‌ام” و هم اعتبارش به نمایندگی از جمهوری اسلامی را به رخ کشید که گفت “اختیارش را هم دارم”. هرچند مستمع سخنانش آنسوی آبی‎ها بودند اما بی‎تردید مخاطبش، اهالی همین سرزمین بودند که به او خرده نگیرند که “تو چه کاره بودی که چنین پیشنهادی دادی؟” او اینها را گفت که نه مستمسکی برای تیتر روز شنبه کیهان باشد و نه هدف طعن و کین پایداری‌چی‎های مجلس.

اما آنچه که ظریف نگفت؛ اتهامات زندانیان دو طرف بود. از نازنین زاغری در زندانهای ایران گرفته تا نگار قدس کنی در زندانهای استرالیا. وزیر امورخارجه تنها به بیان این جمله اکتفا کرد که «ما معتقدیم که اتهامات علیه ایرانیان زندانی ساختگی است و در مقابل آمریکا نیز معتقد است که اتهامات علیه زندانیان در ایران ساختگی است». آقای وزیر ادامه نداد که پیشنهاد تبادل زندانیان طرفین به معنای پذیرش استدلال هر دو طرف است؟ یعنی هم اتهامات ما ساختگی بوده، هم اتهامات آنان؟ یا نه، یعنی تایید اتهامات هر دو طرف و تبادل پایاپای دو زندانی با اتهامات برابر؟ که اگر اینگونه باشد یعنی تبادل دو جاسوس! و البته چنین تبادلاتی چه از جنس معاضدت‎های حقوقی باشی و چه از جنس تبادل دو جاسوس، امری مرسوم در معادلات بین المللی است.

فارغ از اینکه پیشنهاد ظریف پذیرفته شود یا اینکه همچون حالا با شرط و شروط و اما و اگرهای طرف مقابل روبرو شود؛ جای این سوال باقی است که بالاخره «اتهام جاسوسی در سیستم قضایی ما به اتباع بیگانه، ساختگی است یا واقعی؟»، «جاسوسی که بعدها با این اتهام بازداشت می‎شود، واقعا به خاطر ضرر به منافع ملی ما بازداشت شده یا با هدف گروکشی دیگری در آینده؟»