خبرنگار گدا، میمون و کلاغ پارک ملت نیست که با ماکارانی و چیپس بخواهید از آن قدردانی کنید!
روزخبرنگار در قزوین با ماکارانی و توزیع چیپس بین خبرنگاران گرامی داشته شد تا نیشخند و تمسخری بر این حرفه ای مهم در تاریخ مطبوعات ایران ماندگار شود.
به گزارش پایگاه خبری جامعه خبر، سایت فروردین امروز در قزوین با انتشار گزارشی شفاف وضعیت اسفبار رسانه و خبرنگاران در قزوین را افشا کرد. در نشست خبری اداره ارشاد قزوین که با حضور خبرنگاران و معاون فرهنگی اداره کل ارشاد در سالن باغستان برگزار شد، رئیس و دبیر خانه مطبوعات گزارشی از فعالیت‌ها و اقدامات انجام‌شده ارائه کردند.
درحالی‌که انتظار می‌رفت این نشست فرصتی برای بازتاب عملکرد و پاسخ به دغدغه‌های صنفی باشد، فضای جلسه خیلی زود به صحنه اعتراض و انتقاد جدی از عملکرد رئیس خانه مطبوعات تبدیل شد.
یکی از تندترین نقدها را «امیرعلی رضایی»، پیشکسوت رسانه‌ای استان و سردبیر نشریه نسیم قزوین، مطرح کرد. او خطاب به رئیس خانه مطبوعات گفت: «اگر اتاق بازرگانی شده ملک خانه مطبوعات، چرا به دیگر مسائل اجتماعی ورود نمی‌کند؟ چرا فقط در خدمت خانه مطبوعات و شخص شماست؟»
وی با اشاره به روابط سیاسی رئیس خانه مطبوعات افزود: «شما در دولت آقای رئیسی رئیس خانه شدید و در کنار مدیران دولت قرار گرفتید، حالا منتقد همان دولتی هستید که با آن همکاری داشتید؟ انصاف این است؟»
رضایی همچنین خواستار شفاف‌سازی درباره منابع مالی خانه شد و پرسید: «آقای جعفری! باید توضیح بدهید شهرداری محمدیه در جشنواره مطبوعات چقدر هزینه کرد و کجا این پول‌ها خرج شد؟ پول نماینده بویین‌زهرا را چطور خرج کردید؟ ما از این هزینه‌ها خیری ندیدیم. تماس گرفتن برای گرفتن چند بسته ماکارونی از جهاد کشاورزی، واقعاً خفت نیست؟ شأن رسانه را تا کجا باید پایین بیاوریم؟»
در ادامه «هانیه قهرمانی»، از رئیس خانه مطبوعات به دلیل همراهی با سیاست حذف صداهای منتقد گلایه کرد. او گفت: «شما در اقدامی شگفت‌آور خبرنگار نشریه «فروردین امروز» را از حضور در کارگاه آموزشی محروم کردید چون اتاق بازرگانی چنین خواسته بود. مگر خانه مطبوعات مأمن خبرنگاران نیست؟ اگر یک نهاد خصوصی خبرنگاری را حذف می‌کند، چرا شما از موضع صنفی خود دفاع نکردید؟»
قهرمانی با استناد به رسانه‌ای شدن نظرات رئیس اتاق بازرگانی در رسانه رئیس خانه مطبوعات، پرسید: «آیا بازنشر اظهاراتی مبنی بر اینکه پرسش خبرنگار باعث هتک حیثیت شده، و تأیید ضمنی این مواضع، نشان‌دهنده وابستگی و وام‌داری خانه نیست؟ آیا در چنین شرایطی نباید لباس عزا بر تن خانه مطبوعات کرد؟»
او در پایان تأکید کرد: «وقتی خانه مطبوعات از صدای مخالف حمایت نکند، بلکه همراه و تریبون صدای حذف‌کننده شود، این نهاد دیگر خانه اهالی رسانه نیست؛ بلکه فقط مجیزگوی صاحبان قدرت است.»
در ادامه، «مصطفی جعفری» رئیس خانه مطبوعات توضیحاتی داد که به‌زعم بسیاری از خبرنگاران حاضر، نه‌تنها قانع‌کننده نبود بلکه شائبه‌ها را تقویت کرد. جعفری اعلام کرد که تنها «حامل پیام» بوده و چون امکان تأمین هزینه ۱۵۰میلیون تومانی برای برگزاری کلاس در جای دیگر را نداشته، کارگاه در سالن اتاق برگزار شده است.
جعفری در پاسخ به انتقادات نسبت به انتخاب محل برگزاری کارگاه آموزشی، با تأکید بر اینکه «سالن مولانا در شأن آقای فریدون وردی‌نژاد دبیرکل اتاق ایران نبود»، عملاً سالن‌هایی چون باغستان و ارشاد را که پیش‌تر نشست خانه مطبوعات نیز در آنها برگزار شده بود، فاقد شأنیت دانست.
او در بخشی از پاسخ‌های خود گفت: «سپاه، دستگاه اجرایی یا شرکت‌های دیگر به من سالن نمی‌دهند. بارها درخواست کردم اما جواب نگرفتم. در چنین شرایطی مجبور شدم از اتاق بازرگانی برای برگزاری کارگاه استفاده کنم.»
یادداشت سید هادی کسایی زاده به مناسبت روز خبرنگار ۱۷ مرداد ۱۴۰۴
یادداشت | روز خیانت بر خبرنگاران و رسانه های ایرانی!
اما سخنان قاطع‌تر را «حسن عابدینی»، مدیر خبرگزاری مهر در قزوین بیان کرد. او گفت: «وارونه جلوه دادن ماجرا از دروغ بدتر است. اگر شهرداری به شما بگوید این سالن را در اختیارتان می‌گذارم ولی فلان ۱۰رسانه نباشند، شما می‌پذیرید؟ این توجیه که چون اتاق بازرگانی سالن داده، پس می‌تواند برای صنف خبرنگاری شرط بگذارد، بسیار خطرناک است.»
او خطاب به رئیس خانه افزود: «شما نمی‌توانید بگویید من فقط پیام‌رسان بودم. شما صنف من هستید، باید از حقوق من دفاع کنید. این توجیه که چون پول ندارم و جا ندادند، پس همان‌جا برگزار کردم، قابل قبول نیست. اگر در دولت قبلی با شما چنین رفتاری می‌شد، آیا سکوت می‌کردید؟»
عابدینی تأکید کرد که اگر پرسش از یک مقام باعث ناراحتی شده، باید از مسیر قانونی اقدام شود، نه با حذف خبرنگار و محدود کردن حضور او.
وی همچنین تصریح کرد: «اگر خانه مطبوعات می‌پذیرد که یک نهاد خصوصی برای آن تعیین کند چه کسی بیاید یا نه، دیگر نباید از استقلال و شأن صنفی صحبت کند.»
پاسخ‌های کوتاه و نه چندان قانع کننده رییس خانه مطبوعات بر تنش‌ها افزود تا آن‌جاکه «حسن رجبی» نائب رییس خانه مطبوعات، اتفاق نظر خبرنگاران منتقد را تحمل نکرد و با رفتار توهین‌آمیز، عملاً نشان داد که نه‌تنها تحمل نقد در این نهاد صنفی کاهش یافته، بلکه تلاش برای ساکت‌کردن منتقدان، اکنون به روشی آشکار بدل شده است.
خانه مطبوعات استان قزوین در حالی به استقبال روز خبرنگار می‌رود که اعتماد صنفی بدنه رسانه‌ای به عملکرد آن، به‌شدت آسیب دیده است. وقتی کارگاه آموزشی در ساختمانی برگزار می‌شود که ورود خبرنگاران منتقد به آن ممنوع شده؛ وقتی رئیس خانه مطبوعات از زبان رئیس اتاق بازرگانی سخن می‌گوید و آن را در رسانه خود بازنشر می‌دهد؛ و وقتی خبرنگار، به‌جای دریافت حمایت صنفی، با توهین، افترا و حذف مواجه می‌شود، دیگر نمی‌توان از استقلال این نهاد دفاع کرد.
خبرنگار میمون و کلاغ پارک ملت نیست
سید هادی کسایی زاده روزنامه نگار در واکنش به این اتفاق گفت: متاسفانه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دولت های قبل تلاش زیادی کرد تا جایگاه خبرنگار را به سخیف ترین جایگاه تقلیل دهد. و خبرنگاران را به سمت دولتی و حکومتی و خودی بودن تربیت کند. در اقدام خانه مطبوعات قزوین هم باید بگویم که خبرنگار گدا و میمون و کلاغ پارک ملت نیست که با ماکارانی و چیپس بخواهید از آن قدردانی کنید.
متاسفانه قوانین جمهوری اسلامی ایران در مورد جایگاه خبرنگار هیچ کدام اجرا نمی شود و برخی آقایان خبرنگار را بیشتر فردی فضول، جاسوس و نامحرم تلقی می کنند. متاسفانه رسانه ملی هم جایگاه خبرنگار را تضعیف کرده و به مردم تلقی کرده خبرنگار فقط کارمندان صدا و سیما هستند. در حالی که این آنتها بعضا هیچ اقدام حرفه ای روزنامه نگاری را نیاموخته و الفبای گزارشگری تحقیقی و ضدفساد را نمی دانند. و جالب آنکه مجوز خبرنگاری و فعالیت رسانه ای هم از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ندارند. همین تلقین و تصور متاسفانه الگوی بسیاری از مسئولان شده و آنها تصور می کنند که صرف شعار دادن و دروغ گفتن به خبرنگاران و پنهان کردن واقعیت ها همسویی با نظام و منافع ملت ایران است.
وقتی این تصور قالب شود قطعا چپیس و پفک بهترین هدیه به خبرنگار خواهد بود.
در دنیایی که رسانه و خبرنگاری آزاد نقش به سزایی در توسعه کشور ها دارد در ایران ما با سرکوب خبرنگاران حرفه ای و آزاد و سخیف کردن این جایگاه در تمام ارکان تلاش به سزایی در پنهان کردن سومدیریت ها و فسادها دارند. برای همین افراد غیرخبرنگار و فعالان مجازی و مردم نقش خبرنگاران را ایفا کرده و رسانه را در فضای مجازی دست گرفتند. همین امر موجب شده تا دولت بیاید و لایحه ای بنویسد تا مجازی را تسخیر و افشاکنندگان را به اسم شایعه پراکنی به ۱۵ سال زندان محکوم کند. و همین فضای مجازی با فشار و قدرت مانع وصول این لایحه شد.
