پایگاه خبری جامعه خبر، سید هادی کسایی زاده: برخی آمارهای پزشکی قانونی استان تهران قابل تامل و تلخ است. بعنوان مثال: روزانه حدود ۱۹ شهروند تهرانی برای تعیین نقض عضو به پزشکی قانونی مراجعه می کنند، روزانه ۱۱۹ تهرانی در تصادفات رانندگی جان خود را از دست می دهند، روزانه ۵۳ مورد پرونده همسرآزاری در پزشکی قانونی تهران ثبت می شود، سالانه ۲۰۰ تهرانی بر اثر مسمومیت با گاز جان خود را از دست می دهند، سالانه ۱۱۱ تهرانی بر اثر برق گرفتگی جان خود را از دست می دهند!

اما در میان این آمارها ضرب و شتم و کتک کاری حائز اهمیت است. آمارهای سال ۱۳۹۹ نشان می دهد که در سال گذشته بیش از ۹۵ هزار تهرانی به دلیل صدمه خوردن به بدن بر اثر نزاع و درگیری کارشان به پزشکی قانونی رسیده است. این آمار در ۶ ماهه سال ۱۴۰۰ عدد ۵۱ هزارنفر را نشان می دهد. اگر طرفین نزاع و درگیری را فقط ۲ نفر در نظر بگیریم یعنی اینکه روزانه حدود ۶۰۰ تهرانی همدیگر را زخمی یا کبود می کنند و پرونده آنها به پزشکی قانونی تهران ارجاع می شود.

وقتی پرونده به پزشکی قانونی می رود یعنی روزانه ۳۰۰ پرونده در دادگاه ها تشکیل شده است که جای تامل دارد. حالا سوال این است که چرا باید درگیری ها به کتک کاری و زخمی شدن منتهی شود؟ قطعا مشکلات اقتصادی یکی از مهمترین دلایل نزاع و درگیری در پایتخت است اما ترافیک، چالش های سیاسی، مدیران بی لیاقت، سکوت و سانسور رسانه ها، اخبار فساد مسئولان، قوانین و مقررات های اشتباه و غلط، آلودگی هوا در کنار گرانی و مشکلات اقتصادی و به ویژه کرونا از دلایل عصبانی شدن مردم تهران محسوب می شود.

بعنوان یک روزنامه نگار تحقیقی ساکن پایتخت بایدبگویم که شهرداری ها و نهادهای مسئول در ۱۰ سال اخیر هیچ اقدامی برای افزایش آرامش و شادی مردم انجام ندادند. رسانه ملی بیشتر به افغانستان شباهت دارد و با پخش سریال ها و فیلم های تکراری و حذف برنامه های شاد و مسابقات فرح بخش و انتشار اخبار زرد با سانسور موج نا امیدی را در کشور ایجاد کرده و مردم را ناخودآگاه تشویق به تماشای ماهواره ها می کند. ماهواره هم با نشان دادن زندگی های لاکچری و شاد در خارج از ایران با اعصاب و روان شهروندان بازی می کند.

بعنوان مثال آیا ورزش همگانی که مهمترین دلیل شادابی و سلامت شهروندان تهرانی است افزایش و توسعه یافته است؟ آیا تسهیلات ویژه ای برای تفریحات سالم شهروندان دیده شده است؟ تا صبح هم سوال طرح کنیم در پاسخ کرونا را دلیل بدبختی و توقف اقداماتشان بیان می کنند در حالی که به راحتی می توان مردم را شاد کرد و مانع تمام افسردگی ها و نزاع ها در جامعه شد.

پیشنهاد من بعنوان روزنامه نگار این است که در ابتدا اخبار صدا و سیما را حذف کنند و به جای آن موسیقی، شوآف، برنامه های شاد قراردهند. چراکه اخباری مانند ۲۰:۳۰ و غیره که تفاوت زیادی با اخبار واقعی دارد به شعور مردم توهین می کند. دوم آنکه تصاویر مدیران فاسد و متخلف را در یک برنامه تلویزیونی و در بنرهای شهر در زندان منتشر کنند تا مردم کمی شاد شوند که جمهوری اسلامی ایران با مدیران فاسد شوخی ندارد. البته شلاق گرانفروشان و کم فروشان در وسط بازار هم موجب شادی مردم می شود. شاید بگوئید مسخره است اما بروید از مردم سوال کنید و اعتراف می کنند که همین را می خواهند.

سوم آنکه آقای رئیسی (رئیس جمهور) غیر از پمپ بنزین و مکالمه با راننده خودروی ون هر هفته خانه یک شهروند (کارخانه دار- معلم-کارگر- بازاری- سازنده و …) میهمان باشد (بفرمائید شام) … و این دیدار به صورت زنده پخش شود و مردم بتوانند حرف دلشان را بزنند.

چهارم آنکه دادگاه های مفسدان به صورت زنده و مستقیم از رسانه میلی پخش شود. مثل دادگاه آقای غلامحسین کرباسچی که به صورت سریال خانگی هر شب پخش می شد اما پس از او دیگر سریال پخش نشد! چون افرادی مفسد از آب در آمدند که مردم باور نمیکردند.

پنجم آنکه خیابانی را در تهران ایجاد کنند تا مردم هر وقت دلشان خواست هر فحش و ناسزایی را به هر مسئول بی لیاقت و فاسدی که دوست داشته باشند بدهند تا کمی خالی شوند. عدم امکان تظاهرات و راهپیمایی و اعتراضات مردمی به صورت دکوری و نمادین در قانون اساسی ثبت شده اما اجرایی نشده است. دقیقا همانند حق آزادی بیان که هیچ وقت در ایران اجرا نشده است. نمونه آن خبرنگارانی که هر روز زندانی و بازداشت می شوند چون مدیران دلشان می خواهد که زورشان را نشان دهند.

ششم آنکه کاری به محمود احمدی نژاد نداشته باشند واجازه دهند او میان مردم باشد و هرجا دلش می خواهد برود و همین موجب شادی مردم خواهد شد.

هفتم، حذف تمامی رسانه های دولتی و حکومتی است. به خدا قسم اگر همه خبرنگاران و رسانه های دولتی و حکومتی حذف شوند آرامش و سلامت به کشور باز می گردد. و اجازه دهند رسانه های خصوصی و سالم کار کنند.

هشتم،

نهم

دهم

حرف بسیار است. پیشنهادات آنقدر زیاد است که برای خنده باید بیان کرد چون کشور دست مردم نیست و گروه خاصی آن را اداره می کنند که نمونه آن انتصاب دامادها بود. که مشتی نمونه خروار است. حالا دنبال این می گردیم که چرا مردم با هم دعوا می کنند؟

مگر می شود باور کرد که دشمن دقیقا وقتی که دولت به پول نیاز دارد بیاید و پمپ بنزین ها را هک کند و کلی پول بنزین آزاد به جیب دولت برود؟

مگر می شود باور کرد که تمامی استانداران و فرمانداران بر اساس شایسته سالاری انتخاب می شوند؟

مگر می شود باور کرد که برای رضای خدا و اهل بیت و مردم این همه کارمند جدید یک شبه وارد شهرداری تهران شوند؟!

مگر می شود باور کرد آقایان فاسد و محکوم در زندان ها تمام مدت حبسشان را بگذرانند؟

مگر می شود باور کرد که موادمخدر در زندان ها از آسمان می آید؟

مگر می شود باور کرد که نیروی انتظامی و مرزبانی بسیاری از قاچاق ها را نمی بینند؟

مگر می شود باور کرد که ستاد مبارزه با موادمخدر هر سال یک آمار تکراری از کشفیات ارائه کند و نداند مافیا چه افرادی هستند؟

مگر می شود باور کرد که مسئولان ندانند سلطان شکر و فولاد و بیت کوین چه افرادی هستند؟ و چه می کنند؟

مگر می شود باور کرد که همه مسئولان با عشق و برای رضای خدا کار می کنند؟ پس چرا کلی معاون رئیس جمهور و رئیس بانک و دادستان و قاضی در زندان ها هستند؟

حالا بگوئید چرا مردم عصبانی می شوند و با هم دعوا می کنند … چقدر با خنده و ساده و شوخی از کنار انتصاب دامادها گذشتیم. چقدر رسانه میلی کشورمان برای مردم دلسوز است. چقدر خبرنگار از جلسات سخنگوی قوه قضائیه اخراج شدند تا سوالات مردم پرسیده نشود. حالا بگوئید چرا مردم عصبانی هستند و دعوا می کنند.

مردم سوال دارند …

مردم مطالبه دارند …

اما رسانه و خبرنگار آزاد ندارند …

مردم ایران تلویزیون ندارند ….