به گزارش پایگاه خبری جامعه خبر، سید هادی کسایی زاده در گفتگو با دو کوهنورد باقرشهری (از توابع شهرستان ری) از درد و دل ها و مشکلات آنها برای رسیدن به موفقت کشوری و جهانی نوشت.

علیرضا حضرتی متولد ۱۳۷۱ کارگر فضای سبز شهرداری باقرشهر و علی قربانی متولد ۱۳۶۹ راننده وانت در باقرشهر دو جوان کوهنوردی هستند که هیچ وقت تصاویرشان در رسانه های شهرستان ری و استان تهران بعنوان قهرمانان رشته کوهنوردی منتشر نشد. هیچ وقت از آنها حمایتی نشد و هیچ نهاد و سازمانی قدر و جایگاه آنها را بعنوان قهرمان نشناختند و حتی مردم شهرهم از آنها بی اطلاع هستند.

آنها که دوره های تخصص کوهنوردی را در باشگاه دوستداران کوهستان و اقلیم چهارم گذرانده اند غیر از این ورزش در رشته های رزمی و کشتی هم مهارت دارند. اما فتح ۳۱ قله بلند ایران افتخاری است که باید مردم جنوب تهران از آن یاد کرده و احساس غرور کنند.

این دو جوان که برای چندمین بار قله دماوند را فتح کرده اند می گویند: این موفقیت یک شبه به دست نیامده است. ما برای رسیدن به قله های بزرگ کشور سالها تلاش کردیم و سختی های زیادی کشیدیم. به خدا قسم برای هر نوبت صعود باید حدود یک میلیون تومان هزینه کنیم که تمام این هزینه ها شخصی و از جیب خودمان است. علیرضا حضرتی می گوید: متاسفانه برخی دوستان و حتی برخی همکاران من می گویند چرا غیبت می کنی یا برخی روزها دیر سرکار می آیی؟ مگر واجب است برای عشق و حال و تفریح کار را از دست بدهی؟ در حالی که این تفریح و عشق و حال نیست بلکه یک ورزش قهرمانی است که در تمام دنیا به ورزشکارانشان ارزش و احترام قائل هستند.

از آقای حضرتی سوال کردم: وقتی از صعود به خانه بر می گردی و صبح سرکار می روی چه کار می کنی؟ گفت: خب بیل می زنم و آبیاری می کنم چون شغل من همین است! سوال کردم: آخرین بار که به قله دماوند رفتید پرچم شهرداری باقرشهر را به احتراز در آوردید و عکس گرفتید. چرا؟ چقدر برای آن دریافت کردید؟ در پاسخ گفت: ولله کسی به ما قول و وعید یا قراردادی منعقد نکرده است. برخی همکاران گفتند پرچم شهرداری باقرشهر را روی قله دماوند به احزار دربیاورید تا افتخار کنیم!

برای این کار هم مبلغی دریافت نکردیم. اما خب با این کار احساس غرور می کنیم!

بر اساس این گزارش، متاسفانه قهرمانان باقرشهری در این سالها دیده نشدند و هیچ نهادی هم از آنها حمایت یا قدردانی نکرده است. آنها حتی درخواست استخدام در آتش نشانی باقرشهر را هم داشتند و به دلیل ورزیدگی و تخصص ورزشی گزینه ایده آلی برای آتشنشانی بودند اما گزینش نشدند و افراد دیگری با سفارش شورای شهر وارد آتش نشانی شدند.

این قهرمانان در حالی که برای خرید تجهیزاتی مانند کاپشن، دستکش پر، شلوار و کفش برای هر کدام باید ۲ تا ۳ میلیون تومان هزینه کنند اما با حقوق ماهانه ۳٫۵ میلیون تومانی زندگی خود را صرف ورزش قهرمانی کوهنوردی کرده اند.

وقتی از آنها سوال کردم که آیا فتح قله اورست هم در سر دارید گفتند: آرزو و برنامه ما همین است اما سرمایه گذار و حامی نداریم. این صعود به حدود ۱٫۵ میلیارد تومان هزینه نیاز دارد و هر شرکت و نهادی حمایت کند بهره خوبی خواهد برد چون غیر از قهرمانی کشور برای آن برند هم اهمیت دارد.

فعلا که یکی از ما بیل می زند و چمن آبیاری می کند و دیگری هم با وانت باربری  می کند. خبری هم از وزارت ورزش و یا فدراسیون و غیره نیست. اصلا ما را کسی نمی بیند. دلمان خوش است قلک مان را می شکنیم و هر دفعه دماوند را صعود می کنیم. اگر از حرفه ای ها سوال کنیم صعود به دماوند از دیوار شمالی چگونه است به شما سختی کار را توضیح می دهند. آن هم با ۲۰ کیلو بار و جیب خالی و اینکه نکند دیر شود و کارت را از دست بدهی … و این بسیار سخت است.

البته شانس آوردیم مجردیم اما خرج خانواده هم می دهیم. کاش مسئولان شهرستان ری به قهرمانان خود توجه بیشتری می کردند.