به گزارش پایگاه خبری جامعه خبر سید هادی کسایی زاده روزنامه نگار آزاد نوشت: اسفندماه 1390 بود که بهشت زهرای تهران تصمیم گرفت اقدامات خارق العاده ای برای تسهیل زائران انجام دهد. مثلا یکی از مهمترین اقدامات جهادی این سازمان تخریب آلونک یا همان دکه «ننه علی» مادر شهید رخشانی بود که زندگی 20 ساله این مادر کنار مزار فرزند شهیدش را روایت می کرد. و بعد هم شخم زدن گلزار شهدا و شکستن سنگ مزار به بهانه اجرای طرح مناسب سازی قبور شهدا بود که با اعتراض خانواده شهدا و شکایت های پی در پی و ورود رهبرانقلاب متوقف شد.

آن روزها مدیر روابط عمومی سازمان بهشت زهرای تهران «سعید خال» مدیرفعلی سازمان بهشت زهرا بود. حالا آقای روابط عمومی با پشت سرگذاشتن چندین مدیر خودش روی صندلی بزرگترین گورستان پایتخت تکیه زده است. اخباری که در 2.5 سال اخیر از مدیر جدید گورستان پایتخت شنیدیم بیشتر در مورد باز و بسته بودن درب های بهشت زهرا، تعداد دفن اموات، خودداری از اعلام دفن شدگان کرونا، تشکر از شهروندان، اعلام زمان تکمیل ظرفیت بهشت زهرا، برنامه های بهشت زهرا در دهه فجر، روز شهید، ایام نوروز و غیره بوده است و چیزی بعنوان اقدامات زیرساختی و فرهنگی مشاهده نمی شود.

تصور کنید که شما هیچ اطلاعاتی از وضعیت مدیریت، درآمد، هزینه و خدمات گورستان بزرگ پایتخت ندارید که البته طبق قانون باید روی سایت این سازمان بارگزاری شود. با این حال می‌توانید فقط با 20 دقیقه چرخیدن در گورستان بزرگ پایتخت کیفیت و نوع مدیریت را با چشم غیر مسلح مشاهده و قضاوت کنید. هیچ نیازی هم به سند سازی یا فوتوشاپ نیست.

اینجا فقط به چند مورد آن که می توانید به راحتی ارزیابی کنید اشاره می کنم. اول) چرا بزرگترین گورستان پایتخت جمهوری اسلامی ایران با وسعت بیش از 600 هکتار که 30 هزار شهید و یک میلیون و 300 هزار متوفی را در دل خود جای داده هیچ وسیله حمل و نقل عمومی ندارد؟ معلولان و سالمندان به ویژه جانبازان و والدین شهدا چگونه باید این وسعت را طی کنند؟ یعنی این سازمان نمی تواند خدمات حمل رایگان زائران داشته باشد؟ آن هم با این همه درآمدی که دارد؟

دوم) آیا این مکان تاریخی و ایثارگری نمی تواند یکی از جاذبه های گردشگری در جنوب تهران باشد؟ گورستانی که در دل خود غیر از شهدا جنگ تحمیلی، شهدا و چهره هایی همچون شهدای حج، اهالی رسانه، هفتاد و دوتن، مدافعان حرم، برخی از روسای جمهور، وزرا، مسئولان و به ویژه هنرمندان و نام آوران را در دل خود جای داده است.جایگاه جلوس امام خمینی(ره) در بدو ورود به ایران اسلامی، موزه شهدا و مجاورت با حرم بنیانگذار انقلاب اسلامی بخش دیگری از جاذبه های این گورستان است. به جرات می توان گفت که بخش خصوصی به دور از مدیریت دولتی و انتصابی و سیاسی بهتر می تواند این مکان بزرگ را به مکانی امن، جذاب و گردشگری تبدیل کند.

سوم) حداقل های امکانات یک مکان عمومی مانند گورستان و مکان فرهنگی در دسترس بودن آب آشامیدنی و مواد مورد نیاز زائران اعم از فروشگاه، خدمات و غیره … است. به راستی چرا بهشت زهرای تهران با صدها نماد سنگی و مشخص برای ایجاد آبسردکن این خدمت را از مردم دریغ کرده است؟ چهارم) چرا بر خلاف مقررات گورستان و به ویژه مسائل شرعی سنگ قبور به طور سلیقه ای نصب می‌شود؟ آیا این گورستان بهشت زهرا است یا یهشت سعید(خال)؟

هر فردی با هر سلیقه ای بدون رعایت قانون قبور خود را به صورت افقی و عمودی تزئین می کنند. برخی کتیبه می زنند و گروهی هم با غچه سنگی ایجاد می کنند. سنگ عمودی برخی از قبور آنقدر بزرگ و مرتفع است که قد آن به بالای یک متر هم می رسد که این قابل تامل است. انگار وارد گورستان مسیحیان شده ایم! این 4 موضوع که مطرح شد ابتدایی ترین خواسته یا چالش ها در گورستان بزرگ شهر است که با اندکی هوش مدیریت و توانایی می توان اجرا و رفع کرد. متاسفانه این شهر بزرگ که صاحب شهردار هم هست رها شده و مدیران آن با عکس های یادگاری زائران و شخصیت ها تصور می کنند کار بزرگی انجام داده اند در حالی که این گورستان یک گنج نهفته است که باید مدیران توانمند، مقتصد، برنامه محور، هنرمند و مهندس آن را استخراج کنند.