به گزارش پایگاه خبری جامعه خبر، دلایل مختلفی می‌تواند باعث کاهش یا خشک شدن شیر مادر شود؛ گذشته از دلایل و چگونگی درمان آن، سؤال اینجاست که؛ اقدام درست در چنین مواقعی چیست؟

امروزه بسیاری از مادران به‌دلایل مختلف به‌راحتی و سرعت به‌سراغ شیرخشک رفته و تغذیه نوزاد خود را به دست شیر گاو می‌سپارند! ظاهر امر ساده است اما وقتی از منظر طب سنتی به این موضوع نگاه می‌کنیم به عمق فاجعه‌ای که در انتظار کودک است و در واقع خیانتی که والدین در حق او می‌کنند، پی می‌بریم.

تغییر سبک زندگی طی 100 سال اخیر که محصول بمباران تبلیغاتی طب کلاسیک است باعث شده تا به‌جای استفاده از راهکارهایی که پدران و مادران ما بر مبنای فلسفه خلقت عمل می‌کردند، راه‌ورسم جامعه غربی را در پیش بگیریم که با فرهنگ ما بیگانه است.

اهالی فلسفه به‌خوبی می‌دانند که نوع نگاه انسان به هر پدیده‌ای، روش استفاده از آن را تعیین می‌کند؛ نیاز به گفتن نیست وقتی نوع نگاه به انسان مانند مکاتب غربی، حیوانِ ناطق باشد، پس می‌توان به نوزاد آن، شیر گاو یا بز یا گوسفند یا حتی گرگ و شیر و خرس داد!

اما در مکتب اسلام که انسان موجودی الهی و دارای قابلیت و استعداد برای رسیدن به اعلا علّیّین در نظر گرفته می‌شود، نوع غذایی که برای نوزاد آن ذکر می‌شود نیز با چنین مشخصاتی همخوانی خواهد داشت.

تا پیش از تسلط کامل طب غربی بر تمام زوایای زندگی ما، از آنچه می‌خوردیم تا آنچه می‌پوشیدیم و از محیط کار تا خانه ما و به‌طورکلی، “سبک زندگی” ما به‌گونه‌ای دیگر بود؛ سالمتر، قویتر، الهی‌تر و پاک‌تر.

اما در مسئله‌ای که ذکر شد یعنی در مواردی که مادر امکان شیر دادن به نوزاد خود را نداشت، اختیار “دایه” برای شیر دادن به نوزاد، چاره کار بود و نه شیرخشک تهیه‌شده از شیر گاو!

انتخاب دایه در گذشته مراحل و روش‌هایی داشت که عدم توجه به آن حتی روی عاقبت به خیر شدن کودک نیز اثر می‌گذاشت؛ تربیت انسانی نیازمند غذای انسانی و انتخاب شیر نوزاد به‌عنوان مهمترین غذا نیازمند دقت نظری است که از حکمای گرانسنگ و دانشمند ایرانی برمی‌آید، نه از مکاتب پوچ و مادی غربی.

*دایه باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟

در منابع طب سنتی آمده است اگر مادر به هر دلیل در دسترس نبود یا طبیب نتوانست شیر آن را به اصلاح آورد و کودک سینه مادر خود را نگرفت چه‌کسی را باید و چه‌کسی را نباید به‌عنوان دایه انتخاب کرد؛ سن او بین بیست تا چهل سال باشد، نه بسیار چاق باشد و نه بسیار لاغر و ضعیف، رنگ صورتش مکدر یا زرد نباشد، گردن و قفسه سینه‌اش ستبر باشد، عضلات بدنش محکم و صلب باشد، پستان او نه بزرگ و نه کوچک، نه سفت و نه زیادی شل و آویخته نباشد، شیر او مانند آنچه قبلاً گفته شد در حالت تعادل مزاج باشد و علائم هیچ یک از غلبه‌ها را نداشته باشد.

فرزندش را در مدت طبیعی نه ماه به دنیا آورده باشد، انتخاب دایه‌ای که کودک او مرده یا سقط شده است و غم و اندوه فراوان به او رسیده ممنوع است، 40 روز از شروع شیر دادن دایه به کودک خودش گذشته باشد؛ هر زنی که نوزادی را شیر می‌دهد باید شدیداً از جماع دوری کند و حتی فکر آن را هم به خود راه ندهد که این عظیم‌ترین علت فساد شیر مادر است، زنی که شیر می‌دهد باید از دیدن مناظر بد و استشمام بوهای کریه خودداری کند.

دایه باید خوش‌اخلاق و زیباصورت و خوش‌سیرت بوده و از غضب و اندوه و ترس و خساست و کینه و حسد و… دور باشد زیرا که اخلاقیات او از طریق شیر به کودک سرایت می‌کند.