پایگاه خبری جامعه خبر| سید هادی کسایی زاده| ساعت 8 شب روز 7 فروردین ماه با خودرو در خیابان مشهد (شهر اراک- کلااااان شهر اراک) به دنبال مسجد برای نماز بودم. هیچ تابلو یا گلدسته ای نمایان نبود. نخواستم از شهروندی سوال کنم و می خواستم ببینم می توانم مسجدی را پیدا کنم یا نه …

وقت اذان شد اما صدای اذان شنیده نمی شد. به خیابان قائم مقام فراهانی رفتم و بعد هم به خیابان غفاری و میدان شهدا … حتی وارد کوچه پس کوچه های اراک شدم. نمادی یا تابلویی از مسجد ندیدم. بیشتر پیتزا و کبابی و تعمیرات خودرو بود.

آمارها می گوید شهر 650 هزار نفری اراک فقط 122 مسجد دارد یعنی هر 5200 شهروند یک مسجد سهمیه دارد که البته ندیدم. بالاخره یک مسجد پیدا کردم اما ساعت 9 شده بود و مثل بیشتر مساجد کشور کرکره خانه خدا فوری پس از اذان پایین کشیده می شود.

برای اراک نه بلکه برای کشور جمهوری اسلامی ایران تاسف خوردم که اسم اسلامی را یدک می کشد و ادعای ام القرای اسلام را دارد اما در تامین مسجد و تشویق مردم برای اقامه نماز وامانده است. منظورم به تیم و تشکیلات آقای قرائتی نیست چون او زندگی و جسم و جانش را در ایران راه فدا کرده منظورم مجموعه 3 قوه همراه با شهرداری ها و نهادهای مسئول است. وقتی در برخی از شهرهای ایران راه می روی انگار در کافرستان قدم می زنی …

آنقدری که نماد کلیسا در خیابان کریم خان و نوفل لوشاتو نمایان است گلدسته مسجدی نمایان نیست. البته بحث من تهران نیست چون تهران که در موضوع نماز تعطیل است و مساجد بیشتر تقسیم بندی و سهم بندی سیاسی هستند تا جایی برای نماز خواندن … سری به مسجد الجواد در میدان هفت تیر تهران یا بسیاری از مساجد میادین شهر بزنید…. دکانی هستند برای خودشان … عشقی باز و بسته می شوند انگار خانه ای برای عبادت نیست … طوری نگاهت می کنند می خواهی زودتر نمازت تمام شود به خانه بروی …

خلاصه … از نوشتن ادامه بیخیال شدم … فقط این را بگویم که شاید دلیل بی نماز شدن برخی از مردم تعطیلی سازمان تبلیغات و اوقاف و خیلی نهادهایی که هرکاری جز کار خدایی می کنند است. خدا می داند …