سید هادی کسایی زاده| روزنامه نگار و خبرنگار ضدفساد| کار دیگر از سفره گذشته و باید گفت که گروهی نام آشنا و فسیل در پست ها و جایگاه‌ها ، انقلاب را بعنوان هتل می بینند و سفره را جمع کرده روی میزناهارخوری به صورت سلف سرویس میل می کنند. طوری خود را به تدوین بودجه می رسانند و یا با مجلس لابی می کنند که انگار اگر سهم کمتری از بودجه داشته باشند گناه کبیره رخ داده و در مسابقه عقب می افتند. آنقدر این بودجه بازی ها لوث شده که وقتی زینب سلیمانی (دختر سپهبدشهید قاسم سلیمانی) از قید بودجه ۸ میلیاردی موسسه خود می‌گذرد همه به به و احسن می گویند.

تمدن، شعور، علم، تخصص، معرفت، دین و وجدان می گوید پول باید در ازای خدمت و برنامه داده شود. وقتی سازمان ها و نهادهای ما برنامه ای ندارند چطور برای آن بودجه اختصاص داده می شود؟ یکی از نکات بسیار تعجب آور در مجلس انقلابی این است که در مورد بودجه و پول نهادها و سازمانها تصمیم گیری می کنند که این تصمیمات بر اساس پروژه ها، حقوق و دستمزد و غیره است.

یک بار در رسانه ها شنیده نشد که مجلس شورای اسلامی برنامه های یک نهاد را در ازای بودجه پیشنهادی زیر سوال ببرد و یا اعلام کند این نهاد با این برنامه‌ها بودجه بیشتری می خواهد چون به درد مردم و کشور خواهد بود. بعنوان مثال رسانه ملی بر چه مبنا و برنامه ای درخواست بودجه ۲۰۰۰ میلیاردی دارد؟ پخش سریال ها و فیلم های تکراری، ۲۰ درصد تبلیغات، رازبقا، ۳ برابر استانداردکارمند داشتن چرا باید هزینه اش از نفت و ثروت مردم تامین شود؟ وقتی ۷۰ درصد مردم از ماهواره ها استفاده می کنند. وقتی سازمان تبلیغات اسلامی با خبرگزاری مهر به پایگاه رسانه ای گروه سیاسی تبدیل شده و بر اساس اهداف تبلیغات اسلامی حرکت نمی کند و برنامه ای ندارد چرا باید ۵۱۴ میلیارد تومان بودجه مطالبه کند؟

آستان امام(ره) با ۳۲ هزار هکتار زمین و مستعمره چه نیازی به بودجه نفت و بیت المال دارد؟ ۳۲ میلیارد ستاد امر به معروف؟ ۲۸ میلیارد فرهنگستان ادب؟ ۶۰ میلیارد ستاد اقامه نمازو احیای مساجد؟ کو نماز؟ از ۴۰ سال گذشته تاکنون چقدر به آمارنمازخوان های ما اضافه شده است؟ مساجدی که امروز بیشتر برای سالمندان، مکان رای گیری یا سخنرانی سیاسی برای گروه های خاص تبدیل شده برنامه ای برای بودجه دارند؟

اگر این هتل انقلاب نیست پس چه نامی دارد؟ مردم چطور بودجه را با برنامه های سازمان ها بررسی و دنبال کنند؟ باید گفت که سیستم بودجه ریزی کشور کاملا سیاسی، گروهی و باندی مدیریت و توزیع می شود. برای همین صف ورود به سیاست از مجلس تا شورا همیشه طولانی است چون به نام خدمت وارد هتل انقلاب می شوند. البته دستگاه های نظارتی هم بی بهره نیستند. اگر همه خوب بودند این وضعیت فساد و دستگیری و قاچاق احتکار نبود. مردم این روزها همه چیز را می دانند و نمی شود دیگر پنهان کرد.