بعنوان مثال خبرنگاران حق ندارند با نهادهایی مانند دادسرای انتظامی قضات یا سازمان قضایی نیروهای مسلح ارتباط مستمر و رسانه‌ای داشته باشند و اگر خودشان صلاح بدانند برخی اخبار را سالانه منتشر می کنند. باید قبول کنیم افرادی هم در ارتش، سپاه، اطلاعات و نیروی انتظامی هستند که مثل هر شهروند و کارمندی امکان اشتباه و خطا و یا فساد دارند. در سالهای اخیر اخباری مبنی بر دستگیری افراد بانفوذ به اتهام جاسوسی و یا تخلفات انتظامی منتشر شد.

اما وقتی در فضای سایبر به دنبال پرونده های فساد و تخلفات سازمان های نظامی و انتظامی می گردیم هیچ خبر، تحلیل و اطلاعاتی یافت نمی شود.این یادداشت را از این رو می نویسم که در یکی از آمارهای رسمی قوه قضائیه در سالهای اخیر عدد ۴۴ هزارپرونده در شعبه اجرای احکام سازمان قضایی نیروهای مسلح را نشان می دهد. آیا این عدد یک آمار عادی و بی اهمیت است؟

چرا باید در جمهوری اسلامی ایران این تعداد پرونده در حوزه جرائم نیروهای مسلح سالانه تا مرحله اجرای حکم برود؟ جرم این افراد چه بوده است؟ جاسوسی، فسادمالی، فساداخلاقی، ترک خدمت، بی احترامی یا فرار ..که بعنوان خبرنگار واقعا نمی دانم چون هیچ اطلاعاتی در دست نیست. حتی آماری هم از تعدادکارکنان نیروهای مسلح، و نیروهای اطلاعاتی هم نداریم تا بتوانیم بعنوان رسانه روی آن تحلیل محتوا داشته باشیم.

اما به طور تقریبی چیزی حدود ۶۰۰ هزارنفر در این حوزه خدمت می کنند و آمار ۴۴ هزار پرونده برای این تعداد جمعیت زیاد است. تاکنون هیچ خبرنگار و رسانه ای به این موضوع ورود نکرده چون نه اطلاعات داشته و نه به دنبال دردسر بوده است. اما بعنوان روزنامه نگاری که باید تمام اقشار جامعه را ببینم ورود به این موضوع ارزش بسیاری دارد.

چند روز قبل به دلیل انتشار یک خبر یک نهادنظامی مرا احضار کرد و به مدت ۲ ساعت بازجویی شدم. آنها معتقد بودند خبرنگار حق ندارد به یک نیروی نظامی نقد داشته باشد چون نیروهای نظامی همه زیرپرچم ایران هستند و تحت فرماندهی رهبرانقلاب انجام وظیفه می کنند. برخورد بسیار تندی داشتند و من آرام و با لبخند ضمن احترام به آنها گفتم: اگر همه شما افراد خوبی هستید پس چرا سازمان قضایی نیروهای مسلح ایجاد شده و این حجم از پرونده موجود است؟ نمی شود ذات و اخلاق و رفتار انسان ها را در پشت درجه و مقام و لباس فرم پنهان کرد.

البته اینکه رسانه نباید نیروهای مسلح کشور را تضعیف کند حق دارید و همه خبرنگاران باید بر تقویت نیروهای مسلح و اطلاعاتی اهتمام داشته باشند. با این حال گرفتن نقد از این قشر اخلاقی نیست چراکه همه در برابر خدا و قانون یکسان هستیم. در پایان از انتقادی که از آنها کرده بودم عذرخواهی کردم اما آنها همچنان من را فردی می دیدند که قصد ضربه زدن به حوزه فرماندهی آنها را دارم. آیا یک خبرنگار حق ندارد از یک کلانتر یا فرمانده در هر لباسی انتقاد کند؟ قطعا همه می گویند وفق قانون اساسی در اصل آزادی مطبوعات حق داریم اما در عمل این مهم اجرا نمی شود.

همانند اصل آزادی تجمعات که همچنان مسکوت است. به اعتقاد من نیروهای مسلح با این تعداد پرونده باید از سوی دستگاه های نظارتی آسیب شناسی بیشتری شوند. بعنوان یک شهروند دوست دارم هیچ فرد سپاهی، ارتشی، انتظامی و اطلاعاتی پرونده ای در دادگاه نداشته باشد. سلامت نیروهای مسلح موجب می شود تا شهروندان با اطمینان کامل پشتشان به حافطان امنیت گرم باشد.

اما اگر هر یک از افراد و کارکنان و درجه داران نیروهای مسلح جرم و تخلفی انجام داد باید با آن برخوردی چند برابر نسبت به شهروندان عادی داشت. قطعا در نیروی انتظامی ما کارکنانی که اقدام به دریافت رشوه و رانت می کنند هم داریم که از سوی بازرسی فراجا شناسایی و برخورد می شود.

یک موردش را چند ماه قبل برخورد داشتم که دادسرای انتظامی تهران حکم انفصال از خدمت و زندان صادر کرد اما پس از مکاتبانی که با این عزیزان داشتم به من اجازه انتشار ندادند و گفتند وجهه سازمانی مخدوش می شود. خب همین نگاه را هم قوه قضائیه به فساد برخی قضات دارد و از انتشار چنین اخباری تا جائیکه که بتواند دوری می کند.

و همچنین کانون وکلا یا کانون سردفتران و دفتریاران فساد و تخلفات وکلا و سردفتران را کمتر رسانه ای می کنند. اما وقتی پای یک هنرمند، خبرنگار، کاسب، تاجر و غیره وسط باشد حتی برای نوشتن چند کلمه یا یک پوشش آبرویی برای آن باقی نمی گذارند. به اعتقاد من این عدالت نیست. باید همه در برابر قانون یکسان باشند و برخی افراد از واژه خط قرمز بهره نبرند.

پیشنهاد من بعنوان روزنامه نگار این است که فساد و تخلف در نیروهای مسلح هم باید رسانه ای شود و این به نفع دولت اسلامی ایران است. وقتی این مهم محقق شود درجه دار می داند که تفاوتی با دیگران ندارد و اتفاقا برخورد و رسوایی تخلفاتش در جامعه بزرگتر از سایرین است لذا تلاش می کند رفتارش را اصلاح کرده و این اصلاح به نفع نظام خواهد بود.

شاید این یادداشت برای برخی تلخ وگزنده یا خط قرمز باشد اما اگر یک خبرنگار دغدغه ها و پیشنهادات و دیدگاه خود را نتواند لحاظ کند دیگر چه امیدی به بقای عدالت خواهد بود. امیدوارم این نقد را به پای دلسوزی و اصلاح امور قراردهید.