پایگاه خبری جامعه خبر| سید هادی کسایی زاده| استاندار تهران ربان قرمز را پاره کرد. همه صلوات فرستادند، خبرنگاران و عکاسان همانند پروانه دور فرماندار «ری»، بخشدار کهریزک، استاندار و سایر مسئولان بال و پر می سوزاندند و به اصطلاح خبر مخابره می‌کردند. بعد از قرائت قرآن توسط تلفن همراه و سخنرانی استاندار تهران، کیک و ساندیس معروف توزیع شد و همه رفتند.

تقریبا مرکز درمانی کهریزک خالی شده بود و فقط یک خانواده حضور داشتند. خانواده ای که هزینه ساخت و تجهیزات درمانگاه را هبه کرده بودند. مرکز خدمات جامع سلامت شهری خانم شوکت علی اکبری در هفته دولت رسما افتتاح شد. این مرکز خدمات درمانی اعم از آزمایشگاه پاتوبیولژی، دندان پزشکی، جراحی های سرپایی، پزشک عمومی، داروخانه، تزریقات، مغز و اعصاب، مامایی، روانپزشکی، ارتوپدی، بهداشت محیط کار و واکسیناسیون و تغذیه را به شهروندان کهریزک در مساحت 1850 مترمربع ارائه می کند. نکته قابل تامل اینکه بیش از 19 میلیارد تومان هزینه ساخت و تجهیزات این مرکز درمانی از سوی خانواده مرحوم حاج اکبر صادقی و همسرعزیزشان حاجیه خانم شوکت علی اکبری تامین شده است.

وقتی خانواده صادقی برای عکس یادگاری کنار تابلو یادبود مرکز درمانی کنار هم ایستادند مادر (شوکت علی اکبری) به روی تصویر همسرش دست می کشید و می گریست. با گریه مادر فرزندان هم همه می گریستند. انگار باربزرگی از گردنشان برداشته شده بود.

کمی با شوکت خانم گفتگو کردم و می گفت: جای حاج اکبر خیلی خالی است. آرزو داشت این مرکز زودتر افتتاح شود. مادر بزرگ کهریزک می گفت: ما از اهالی همین شهر هستیم و باید هرچه داریم را برای مردم این شهر هبه و هدیه کنیم و خدا می بیند. اما آنچه که قابل تامل بود اقدامات پس از هبه و حضور خیرین است. آنچه از شواهد مشخص بود این درمانگاه تا فعالیت رسمی کمی نیاز به تجهیز بیشتر و ارائه برخی خدمات تاسیساتی دارد.

بعنوان مثال بسیاری از بخش ها مانند دندانپزشکی برق و سیستم فاضلاب یونیت ها وصل نبود و یا نیروی کار مورد نیاز و حتی تامین داروهای مورد نیاز داروخانه به طورکامل شکل نگرفته بود. که نیاز است بهداشت و درمان شهرستان ری هرچه زودتر این چالش ها را رفع کند تا زودتر خدمات این درمانگاه به مردم کهریزک ارائه شود. اما در کنارتمامی اشک ها و لبخندها سوالی که باید از سوی خبرنگار پرسش شود این است که آیا خیری که برای کار خیر قدم پیش نهاده مورد حمایت قرارگرفته است؟ آیا از دست مسئولان راضی است؟ آیا فرش قرمز دولت برای او پهن شده است؟ آیا آب در دلش تکان نخورده است؟

پاسخ برای این پروژه کاملا منفی است. خیرین این درمانگار نه فرش قرمزی دیدند و نه عزتی که باید دولت بر سرآنها بگذارد. به راستی آیا پیگیری برای مجوز خرید، ساخت، احداث و … که از سوی یک خیر به دستگاه های دولتی و شهرداری ارائه می شود باید همانند سایر شهروندان باشد؟ اینجا قانون و بخشنامه ها سکوت کرده اند. اما آیا سکوت قانون و بخشنامه موجب می شوند که یک کارمند یا مدیردولتی یا شهرداری هم برخورد عادی با این افراد خیراندیش داشته باشند؟ وقتی بی مهری ها را شنیدم هم دلگیر و هم متعجب شدم که در کشورمان که نام جمهوری اسلامی را به همراه دارد باید در دستگاه های اسلامی مان این برخوردها شکل بگیرد.

اتفاقا از خبرنگاران حاضر در مراسم توقع بود تا به جای حلقه زدن دور مدیرانی که نقشی در این کار نداشتند پای درد و دل این خانواده می نشستند. هرچند که باید گفت در چندماهی که امین بابایی بعنوان بخشدار کهریزک منصوب شده و شاهد برخی بی مهرها بوده همراه با این خانواده سرعت اجرای پروژه را چند برابر کرد که از سوی خانواده صادقی هم مورد تشکر و تقدیر قرارگرفت. با این حال هرتابلویی که از سوی خیرین برای خدمات رسانی به مردم بالا می رود به این آسانی ها نیست.

شاید این خیرین اگر در آفریقا یا آمریکا چنین اقداماتی را می کردند غیر از معافیت از بسیاری از مطالبات دولتی جایگاه بهتری در جامعه و سازمان ها داشتند اما در کشورمان خیرین همیشه ابزاری برای قدرت نمایی دولت ها هستند. وضعیت طوری شده که دولت در برنامه های خود به خیرین مسکن ساز و مدرسه ساز و سلامت دستور می دهد! یعنی بخشی از ساخت و سازها را در برنامه باید برعهده بگیرند. و یا در حوادث و بالایا نهادهایی مانند بهزیستی، هلال احمر و حتی بنیاد مستضعفان و برنامه های تلویزیونی و اپراتورها هم کاسه گدایی دست گرفته و از خیرین و مردم درخواست کمک می کنند. اگر شما همه خواسته های خود را از مردم مطالبه دارید پس بودجه شما صرف چه می شود؟ مثلا هلال احمر بودجه 6 میلیاردتومانی روزنامه شهروند را صرف حقوق به افراد به نام خبرنگار و مشاور و خرید کاغذ می کند آن وقت در حوادث گدای مردم می شود. این کارها شائبه دار و نادرست است.