پایگاه خبری جامعه خبر| سید هادی کسایی زاده| آمارها هنوز به روزرسانی نشده و باید منتظر یک سیستم به روزرسانی از آمار روستاها و روستائیان باشیم. اما آنچه بر اساس آخرین آمارها به دست آمده می گوید: استان تهران 16شهرستان و حدود 1036روستا را در دل خود جای داده است. بر اساس این آمار و تعداد روستاها باید گفت که شهر تهران دارای 59 روستا، ری 123، شمیرانات 71، اسلامشهر 27، بهارستان 7، پاکدشت 63، پیشوا 48، دماوند 168، رباط‌کریم 36، شهریار 46، فیروزکوه 91، قدس 9، ملارد 91، ورامین 156، قرچک 11 و پردیس 30روستا است.

این روستاها حدود 900 هزار نفر جمعیت دارند که می‌توان گفت در مناطق کوهپایه‌ای نسبت به مناطق کوهستانی و معتدل با کاهش رشد جمعیت روستایی مواجه هستیم. به‌عنوان مثال روستای احمدآباد مستوفی شهرستان اسلامشهر که آبادی پرجمعیتی بود، بعد از سرشماری 1390تبدیل به شهر شد و در نتیجه جمعیت روستایی این شهرستان کاهش شدیدی یافت.

کاهش شدید جمعیت روستایی ورامین هم به‌علت کاهش جمعیت روستای خورین است. در استان تهران453روستای دارای سکنه، 403روستای تحت پوشش امکانات رفاهی و 50روستای بدون پوشش وجود دارد و برخی هم خالی از سکنه هستند. اما ماجرای از آنجائی آغاز می شود که بر اساس آمارها در استان تهران تعداد 442 روستا دارای دهیاری و 302 روستا فاقد دهیاری است. مطابق ابلاغ سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های کشور تمامی فرمانداران و بخشداران موظف هستند در مورد هزینه‌کرد درآمد حاصل از عوارض ارزش افزوده واریزی به حساب فرمانداری‌ها برای روستاهای فاقد دهیاری همان شهرستان هزینه کنند.

هرچند در کشور حدود 33 هزار روستای خالی از سکنه داریم اما گروهی از روستائیان و مسئولان تلاش می کنند تا روستاها را به صورت صوری فعال نگهداشته تا از عواید عوارض و بودجه آن استفاده کنند. هفته گذشته به درخواست گروهی از اهالی به روستای «انیس آباد» از توابع شهر حسن آباد فشافویه شهرستان ری رفتم. اهالی مدعی بودند که چاه آب روستا از سوی یکی از اهالی تصرف شده و به دلیل کمبود آب بخشی از گوسفندان و دام از بین رفته و درختان زیادی خشک شده است.

بازدید میدانی از روستا نشان می داد این روستای باستانی و قدیمی با بافت سنتی زیبا خالی از سکنه شده و چند خانوار در آن زندگی می کنند. درختان و زمین های کشاورزی خشک شده و امکان زندگی بدون آب در روستا وجود ندارد. همچنین قفل بزرگی هم روی درب چاه روستا از سوی یکی از اهالی به نام آقای سهرابی زده شده است. در این بازدید اهالی روستا من را به خانه یک مادر شهید بردند که این مادر می گفت: با هزار زحمت درختان زیادی در مزرعه کوچک خانه ام کاشته بودم اما فرد از خدا بی خبری آب را روی ما بسته و دچار گرفتاری شدیم.

فرد دیگری از اهالی روستا من را به خانه خود برد و نشان داد چگونه با دبه زمین و کولر خود را آب می کند. همچنین مسجد روستا هم به دلیل نبود آب پر از خاک و فرش ها همه کثیف شده بود و می گفتند برای محرم آماده نیستیم. در بخش دیگری از روستا آغل گوسفندان قرارداشت و فقط چند گوسفند در حال چریدن بودند و جسد چند گوسفند هم روی زمین تف دیده روستا مشاهده می شد. پس از انتشار این فیلم در فضای مجازی آقای سهرابی که به گفته اهالی مسئول مسدود کردن چاه و آب روستا بود با من تماس گرفت و داخل صحن حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) در مورد مشکلات و چالش های روستا مصاحبه کردم.

سهرابی با نشان دادن چند برگه و حکم قضایی گفت: من حکم قضایی دارم که این چاه برای من است و چاه آبی که اهالی ادعا می کنند جای دیگری قراردارد. گزارش شما را مشاهده کردم و دروغ اهالی محرز است. آنها اصلا در این روستا زندگی نمی کنند. وقتی فهمیدند شما می خواهید به روستا بیائید همه خود را به خانه ها رساندند تا نشان دهند ساکن روستا هستند. در حقیقت آدرس محل سکونت آنها خود شهر حسن آباد است. اظهارات آقای سهرابی کمی قابل تامل بود. اولا در این پرونده فردی به نام سهرابی چاه آبی دارد و آن را قفل زده تا به روستا آب رسانی نشود در حالی که اهالی می گویند حق چنین کاری ندارد و حکم قضایی فقط در مورد ادوات چاه است.

دوم اینکه در بازدید میدانی من مشخص بود هیچ یک از اهالی در روستا زندگی نمی کنند و کوچ کرده اند و فقط سر می زنند. سوم اینکه وقتی سوال کردم چرا اهالی به گفته و ادعای شما دروغ می گویند و هدفشان چیست؟ سهرابی گفت: برخی از آنها قصد دارند با آمدن آب زمین هایی را تصاحب کنند و بفروشند. جالب اینکه همین ادعا را همین اهالی در مورد آقای سهرابی داشتند.

در هرحال انگار روستاهای فاقد دهیاری لقمه خوبی برای بخشداری ها و برخی از اهالی محسوب می شود چون بودجه خوبی از عوارض مالیات بر ارزش افزوده دارند. به این شکل کار روستاخواری می گویند. حالا اینکه کدام طرف روستای انیس آباد حقیقت را می گوید با مسئولان است. اما این گزارش برشی از تمامی روستاهای کشور با چنین وضعیتی است. تعجب آنکه هیچ کدام از روستاهای استان تهران سایت استاندارد و بر اساس قانون دسترسی آزاد به اطلاعات ندارند. که باید فردی به نام خانم پرندوار مدیرکل امور روستایی استانداری تهران و وزیر کشور پاسخگو باشند. آیا این سوء مدیریت ها موجب پدیده روستاخواری در استان تهران و کشور نمی شود؟