به گزارش پایگاه خبری جامعه خبر سید هادی کسایی زاده روزنامه نگار آزاد نوشت: «زیوان» دانه سیاه رنگی است که در گندمزارها می روید و این نام بیش از یک قرن است که روستایی را با خود همراه کرده است. شاید اهالی قدیم روستا به جهت رویش گندمزارهای طلایی ری در مزارع شان این نام را برگزیدند.

متاسفانه هیچ اسنادی از قدمت این روستا در دسترس نیست اما گپ و گفت با اهالی روستا نشان می دهد که بیش از 100 سال قدمت دارد. در روستاگردی این شماره از هفته نامه مهرتابان از کوچه پس کوچه های روستای قدیمی و تاریخی زیوان عبور کردم. آنچه بیشتر نظر من را بعنوان یک خبرنگار تحقیقی جذب کرد حفظ بخشی از بافت تاریخی روستا از سوی اهالی بود که با پرس و جو دانستم که این اقدام خودجوش بوده و هیچ ارتباطی با مسئولان ندارد!

خانه های کاه گلی با سقف های گنبدی شکل که در میان روستاهای شهرستان ری حائز اهمیت است. درب یکی از این خانه های کاه گلی که هنوز هم سرپاست را زدم که مستاجری در آن سکونت داشت. البته مستاجرانی از اهالی اتباع افغان در این روستاها رویداد طبیعی است. با 7 میلیون پول ودیعه و ماهانه 200 هزارتومان در خانه ای 100 ساله زندگی کند.

سراغ صاحب خانه را گرفتم که من را به فاطمه خانم همسایه دیوار به دیوار معرفی کرد. فاطمه خانم می گفت: خانه برای پدرهمسرم است و 20 سال است اینجا زندگی می کنیم. قصدی هم تخریب یا ساختمان سازی نداریم و همین سبک معماری را دوست داریم. البته خدا از دل آدم ها خبر دارد شاید سالهای بعد همین خانه ها با افزایش ارزش افزوده زمین به ساختمان های سنگی و چند طبقه تبدیل شوند.

در کوچه های دیگر هم همین شکل خانه ها قابل مشاهده بود. اما نکته جالب و قابل تامل نمای یک قلعه قدیمی بود که نظر من را جلب کرد. وقتی از همسایه های قدیمی سوال کردم گفتند: نام این قلعه «قلعه حاجی ها» بوده که در آن اربابان و حاجی های روستا سکونت داشتند. همسایه روبروی قلعه که خودش هم ساکن یکی از خانه های کاه گلی قدیمی بود می گفت: آنقدر این قلعه زیبا بود که هر روز به آن سر می زدم اما امروز ویرانه شده است.

دوان دوان از کنار قلعه خودم را از کوره راهی به داخل قلعه رساندم که تصاویر نشان دهنده عمق فاجعه است. بخش زیادی از قلعه از بین رفته و بخشی هم توسط سودجویان و جویندگان طلا تخریب شده بود. یکی از اهالی که عضو شورای روستا هم بود می گفت: مالک این قلعه فردی بود که فوت شده است و حالا 70 ورثه دارد. از سویی دیگر میراث فرهنگی دست روی قلعه گذاشته اما اقدامی برای خرید یا بازسازی آن نمی کند. برای همین دست ما خالی است و تکلیف روشن نشده است.

او در مورد دیگر مشکلات روستای زیوان گفت: بوی بد فاضلاب و کم آبی چالش دیگر روستا است که مجبوریم گاها آب خوردن خریداری کنیم. یکی دیگر از اهالی روستا وجود چند کارگاه بزرگ تولید موزائیک و لنت سازی را آفت روستا عنوان کرد و گفت: چون این کارگاه ها برای اقوام یکی از مسئولان روستا است کسی حرفی نمی زند و پشتش قرص است اما بوی نامطبوع و تردد کامیون ها و نیسان ها در دل روستا امان روستائیان را گرفته است.

از بخشدار حسن آباد فشافویه می خواهیم به صورت ناشناس و بدون تشریفات تشریف بیاورند تا ازنزدیک چالش ها را رصد کنند. بدتر اینکه پشت همین کارگاه ها مجموعه ورزشی و مدرسه قراردارد.

مسجد بزرگ روستاهم برایم جالب بود چون مسجدی به این وسعت کمتر در روستاهای ری دیده بودم. اهالی می گویند: در ایام محرم و مناسبت های مذهبی شبی 4000 غذای نذری در این مسجد توزیع می شود و سایر روستاها به این مسجد می آیند. از دیگر چالش های روستای زیوان وجود 30 درصدی اتباع افغان مانند سایر روستاهای ری است و همین دلیلی شده تا قیمت خانه ها و اجاره خانه ها افزایش یابد. وقتی علت را سوال کردیم گفتند: افغان ها پول زیادی در دست دارند و به راحتی می توانند رهن و اجاره خانه را تامین کنند برای همین هر قیمتی را اجاره می کنند و نرخ قیمت افزایش می یابد. نکته قابل تاسف این بود که روستای زیوان یک حمام قدیمی هم داشته که به دلیل سوء مدیریت از بین رفته و اثری از آن نیست.

حمامی که می توانست در کنار بافت قدیمی روستا به جاذبه گردشگری و بومگردی تبدیل شود. البته جدول کشی، آسفالت، نورپردازی، ساختمان دهیاری و خدمات دیگر دهیاری به روستا قابل تقدیر است اما آیا وظیفه دهیار و شورای روستا آسفالت و جدول کشی است؟ مگر روستاهای کوچک در اروپا که تبدیل به مکان گردشگری شدند رئیس جمهور داشتند؟ به هیچ وجه … بلکه این خلاقیت، مدیریت، سواد، علم، تخصص و هنر دهیار و بخشدار است که می تواند روستایی قدیمی را ظرفیت سنجی کرده و با استفاده از ظرفیت بخش خصوصی آن را توسعه و رونق دهد.

روستایی که روزگاری به 4 بخش محسنی، عبدیان، نیکبخت و طاهری تقسیم می شد و یخچال طبیعی و آسیاب آبی آن به برکت حق آبه سد کرج پر رونق بود امروز به متروکه ای قدیمی تبدیل شده که با چند جدول رنگی و تیر چراغ برق تصور روستا دارد. این روستا نیست! این نحوه مدیریت کاملا اشتباه است و منابع بیهوده هدر می رود. متاسفانه دهیارها و اعضای شورای روستا تصور می کنند بزرگترین خدمت به اسلام و ایران اجرای طرح هادی روستایی است در حالی که یک ربات هم می تواند طبق برنامه تدوین و تنظیم شده مدیریت کند. فرق مدیر و ربات این است که مدیر دارای هنر مدیریت و خلاقیت است و می تواند با داشته های خود تولید سرمایه کند.

روستای قدیمی زیوان یکی از همین روستاهاست که با احیای بافت تاریخی و قدیمی روستا و ترمیم و بازسازی قلعه حاجی ها و حتی حمام قدیمی محل بکری برای توسعه بومگردی در جنوب پایتخت باشد. در روزهایی که سرمایه دارها نمی دانند چگونه و کجا سرمایه خود را سرمایه گذاری کنند هوشیاری دهیاری هاست تا بتوانند اعتماد آنها را به وی سرمایه گذاری در روستا جلب کنند و قطعا رسانه بعنوان یک ابزار ارزشمند می تواند بازوی روستا باشد نه اینکه برای افتتاح جدول و پمپ آب و سقاخانه رسانه های محلی را بسیج کنند و بابت کاری که وظیفه آنها است هزینه رپورتاژ بدهند.