به گزارش پایگاه خبری جامعه خبر فریدون‌ مجلسی تحلیلگر روابط بین‌الملل در روزنامه شرق نوشته است:شاید بیش از یک ماه است که وزیر خارجه ایران در خانه نبوده است؛ از اسکاندیناوی به فرانسه و از آنجا به چین و ماچین و ژاپن و باز فرانسه و بعد اندونزی و جاهای دیگر. از این سفرها و هجوم دیپلماتیک چه می‌خواهد؟ دو خواسته مهم است؛ نخست وادارکردن یا تشویق آن کشورها به تبعیت‌نکردن از فرامین یک‌جانبه آمریکا و دوم جلب حمایت آنها به تعامل بیشتر با ایران. در این‌ میان به نظر می‌رسد ترامپ مبارزه با ایران را در همین حد محاصره اقتصادی کافی می‌داند.

بیشتر کشورها مایل به فرمانبرداری از آمریکا و ایجاد سنتی که کاهنده استقلال و آزادی عمل بین‌المللی آنها باشد، نیستند؛ اما در میان خود هماهنگی لازم برای اقدام ندارند. می‌ترسند اگر تنها وارد معرکه شوند، از مزایای تعامل با بزرگ‌ترین قدرت اقتصادی جهان محروم بمانند.

اکنون سال‌هاست که کشورهای برزیل، روسیه، هند، چین‌ و آفریقای جنوبی می‌کوشند در میان خودشان و با جلب همکاری کشورهای طرف معاملات خود، دلار را از جایگاه ارز واسط خارج کنند. برای آنها همکاری کشوری بالقوه ثروتمند می‌توانست مغتنم باشد؛ اما شرایط ایران مانع از همکاری نزدیک با آنها شده است؛ با این حال، استفاده بیش از حد آمریکا از سیاست تحریم و مسدودکردن دارایی دشمنانش تیغ دولبه‌ای است که می‌تواند تدریجا با مقاومت‌هایی روبه‌رو شود و آن تیغ را کُند کند.
اما مسئله فوری ایران این است که در جبهه جنگ اقتصادی اگر به طور سرانگشتی عدم صدور روزانه دو میلیون بشکه نفت را حساب کنیم، فقط زیان آن روزی 120 میلیون دلار می‌شود. خرید غیرمستقیم گران و فروش غیرمستقیم ارزان برای دورزدن تحریم زیان‌های دیگری را به ایران تحمیل می‌کند.

اکنون آمریکا در غیاب افغانستان با طالبان مشغول مذاکره و تفاهم است! در چه مقامی این تفاهم را انجام می‌دهد؟ آیا همه آن جنایات آنان را عملا به رسمیت می‌شناسد؟ به نظر می‌رسد تفاهم آمریکا با طالبان که مورد تأیید عربستان هم هست، در درجه نخست سهیم‌کردن آن نیروهای ضد ‌ایرانی و ضد زبان فارسی در افغانستان برای درگیرکردن ایران در جبهه‌ای دیگر یا تشدید محاصره ایران است.

اینکه آمریکا از ایران چه می‌خواهد روشن است، همان چیزی که 40 سال است دلیل تنش‌های آمریکا و جمهوری اسلامی است؛ یعنی حمایت آمریکا از اسرائیل در مقابل سیاست آشتی ایران درباره اشغالگری اسرائیل. باید دید آیا دیپلماسی ایران دراین‌باره به تغییری می‌رسد؟ آیا آمریکا برای گشایش راهی به ایران و کاستن خصومت حاضر است از حمایت از اسرائیل دست بردارد و آنها را پس از 70 سال حمایت مستمر تنها بگذارد؟آنها منظور جمهوری اسلامی از گام‌های بعدی کاهش تعهدات برجامی را تلاش برای گسترش برنامه هسته‌ای غیرنظامی برای تهدید اسرائیل تلقی می‌کنند یا چنین تعبیر می‌کنند که ایران می‌خواهد زمان بخرد تا از موضع قوی‌تری وارد مذاکره شود.

اکنون بر مقامات کشور مسجل است که برای ازمیان‌برداشتن بهانه‌ها و ازمیان‌برداشتن التهاب جنگ و فرصتی برای بهره‌مندی از منابع ملی در راه اشتغال دستیابی به قدرت واقعی در سایه توسعه اقتصادی، می‌توان ‌ابزار دیپلماتیک را در بالاترین سطح به کار گرفت و فضا را تغییر داد. دنیا در برابر این ابزار، چاره‌ای جز روی خوش نشان‌دادن ندارد.