پایگاه خبری جامعه خبر| دکتر حسین اجاقی| امروزه شاهد آنیم که دنیا به‌معنای واقعی تحت سلطه شهرهاست؛ مدیران شهری خوب به رشد منطقه‌ای فکر می‌کنند، نه فقط رشد شهر خودشان، چون با رشد کلان‌شهرها نیاز به همکاری با شهرداری شهرهای حومه و بخش‌های خدماتی منطقه‌ای به وجود می‌آید.

امروزه دستيابي به رشد و توسعه پايدار يكي از مباحث عمده كشورها به ويژه كشورهاي در حال توسعه به شمار مي‌رود. با نگاهی کوتاه به شهرهای پیشرفته در می‌یابیم رویکردی همه‌جانبه نسبت به الگوی توسعه‌پایدار در این شهرها وجود دارد که به وضوح نشانگر اهمیت اصول توسعه پایدار نزد سیاستگذاران شهری آنهاست. پر‌واضح است که توسعه بدون اعتنا به فرهنگ، اقلیم و منافع درازمدت شهروندان می‌تواند آسیب‌های بسیار جدی به شهر و شهروندان وارد آورد.

در شهری چون شهر تهران، توسعه شهر باید چگونه باشد تا در تطابق با توسعه پایدار باشد، تا کمتر موجب تخریب محیط‌زیست و منابع زیست‌محیطی و طبیعی شود؟ با نگاهی به شهر تهران در ‌می‌یابیم مقیاس شهر تهران هم‌ اکنون نیز تا سرحد غیرقابل تصور بزرگ است. این شهر برای تأمین منابع و دفع ضایعاتش به‌شدت به محیط اطرافش وابسته است و این موضوع خود، ناپایداری را ترویج می‌کند و علیه پایداری است.

درواقع تهران را نمی‌توان با دستورالعمل‌های بدون پشتوانه کافی علمی در زمینه مدیریت و مسائل شهری راهبری کرد. گستردگی بیش از حد شهر، جمعیت بسیار زیاد این شهر و مسائلی مانند انواع آلودگی‌های زیست‌محیطی، ترافیک و مسائلی از این دست، مدیریت شهری را در مسیری قرار می‌دهد که راه‌حل‌هایی مناسب همچون اجرای الگوی توسعه پایدار را اتخاذ کند.

شهر تهران به علت بزرگی و جمعیت بیش از حد آن، امکان ایجاد شهری پایدار در چشم‌انداز زمانی معقول را بسیار غیرممکن می‌سازد. بنابراین توجه به چگونگی توسعه این شهر از اصلی‌ترین عوامل در اجرای پایداری در این شهر است. توسعه شهر را باید در جهت یک چشم‌انداز متناسب با اصول پایداری پیش ببریم. این چشم‌انداز باید به دور از عملکردهای بدون پشتوانه علمی یا بدون پژوهش کافی در زمینه توسعه شهر باشد.

به‌گونه‌ای که ضمن یافتن بهترین راه جهت تأمین رفاه حال شهروندان بتوان به حداکثر انطباق پذیری با اصل و الگوی توسعه پایدار نیز رسید و در امر توسعه شهری بر امکانات و محدودیت‌های فرهنگ، بستر، اقلیم و منافع درازمدت آینده و نقشی که برای چنین شهری در مجموعه کشور درنظر گرفته شده تأکید شود. طبق گفته کارشناسان مسائل شهری و برنامه‌ریزی شهری، آزاد کردن زمین از بهترین راه‌های توسعه فضاهای خدماتی در شهرهاست.

مدیران شهرهای پیشرفته جهان معتقدند که شهر را باید فشرده و با تراکم بالا ساخت و مانع رشد افقی آن شد. بدون شك رشد و توسعه‌پايدار مناطق شهري که بخش قابل توجهي از جمعيت با سطوح مختلف درآمدي را در خود جاي داده از مهمترين اهداف مد نظر سياستگذاران كشور است.

در اين راستا، بخش صنعت با عنايت به گستره و تنوع فعاليت مي‌تواند ابزار مناسبي در جهت توسعه متعادل اقتصادي و به تبع آن توسعه ساير ابعاد سياسي، فرهنگي و غیره باشد. امروزه دستيابي به رشد و توسعه پايدار يكي از مباحث عمده كشورها به ويژه كشورهاي در حال توسعه به شمار مي‌رود.

كشورهاي در حال توسعه جهت جبران عقب ‌ماندگي‌ها، فرار از فقر سياسي، اقتصادي، فرهنگي و غیره و براي رسيدن به توسع‌هاي معتدل و همه جانبه كه بتواند به بهبود وضع زندگي همه مردم منجر گردد، نيازمند شناخت صحيح از پتانسيل‌ها، توان‌ها و محدوديت‌ها در تمامي زمينه‌ها و مناطق خود است. تفاوت در سطوح برخورداري مناطق همواره تحت تأثير توان‌هاي محيطي، روحيه كار و تالش، ويژگي‌ها و گسسته‌اي تاريخي، درجه مدنيت و شهرنشيني، ايدئولوژي و ارزش‌هاي حاكم و غیره بوده است.

در كشور و در بين مناطق مختلف آن نيز تحت تأثير سابقه تاريخي و نيروهاي خارجي، تمركز فزآينده فعاليت‌هاي شرايط سياسي و حكومتي تمركزگرا، نفوذ و تأثير شديد نخبگان اقتصادي در قطب‌ها و محورهايي خاص، حاكم بودن برنامه‌ريزي‌هاي متمركز بخشي، عدم رويكرد مناسب به برنامه‌ريزي و توازن منطقه‌اي و غیره، شاهد دوگانگي در تمركز جمعيت و فعاليت‌هاي اقتصادي- اجتماعي، زيرساخت‌ها و امكانات و در نهايت تفاوت در سطوح برخورداري و توسعه ‌يافتگي بين آنها است.

روندي كه به‌دليل عدم شناخت كافي از مزيت‌ها، پتانسيل‌ها و محدوديت‌هاي مناطق، نبود برنامه‌ريزي‌ها و تصميمگيري‌هاي مناسب، گسترش يافته و معضلي عمده در راه تحقق آرمان‌هاي جامعه از جمله عدالت اجتماعي، تعالي انساني و توسعه‌يافتگي پايدار به شمار مي‌رود.