به گزارش خبرنگار پایگاه خبری جامعه خبر/مرضیه محمدی

اخیراً فرماندار تهران آماری منتشر کرد مبنی بر اینکه:” دو هزار کودک متکدی در تهران وجود دارد که عاملِ خانواده هایشان هستند و با بهره کشی ، نان آور خانواده هستند.”

براساس بررسی میدانی که در چند منطقه تهران انجام داده شده ؛ حدود ۳۰ کودک متکدی زیر ۱۵ سال در منطقه امیر آباد افعانی تبارهستند. اما نکته جالب اینکه سرعت تغییر روش های تکدی این کودکان از سرعت تصمیم گیری مسئولان جلوتر است و تا مسئولان به خود بجنبند و قانونی مصوب کنند روش متکدیان عوض شده است.

بررسی های میدانی ما نشان می دهند هر یک از این خانواده ها پنج تا شش فرزند دارند که آنها را به منطقه شوش می فرستند و روزی ۸۰ تا ۱۰۰ هزار تومان هم درآمد دارند. یعنی روزانه ۵۰۰ هزار تومان به خانه هر یک از این خانواده های پنج فرزنده می رسد و اکثراً هم افغانستانی اند.

ناسزاگویی و فحاشی در کودکان مشکلات زیادی را ایجاد می کند. این بچه ها با کلمات خیلی رکیک در سرچهارراه ها یکدیگر را خطاب قرار داده و با هم دعوا می کنند. شکل عمیق تر این معضل این است که بچه ها در کنار هتلها و سفارت خانه ها قرار می گیرند و این منزلت و وجهه اجتماعی ایران را خدشه دار می کند.

وزارت امور خارجه و اداره اتباع و مهاجرین خارجی باید به این قضیه ورود کنند.

معمولاً کودکانی که والدین آنها معتاد هستند برای تأمین هزینه های زندگی و مصرف مواد والدین خود، تکدی گری می کنند. از طرف دیگر اتباعی که قادر به حل طبیعی مشکلات خود در زمینه اوراق هویتی و مسائل درمانی نیستند سعی می کنند از روش تکدی گری مشکلات خود را حل نمایند.اولین آسیب تکدی گری به خود بچه ها برمی گردد که قربانی اصلی این قضیه هستند چراکه شرایط برای این بچه ها بدون دخالت خودشان حادث شده و به دلیل مشکلات مالی مجبور به این کار می شوند.

علاوه بر کودکان تبعه، بسیاری از کودکان ایرانی نیز هستند که اوراق هویتی ندارند و تکدی گری می کنند مثلا در منطقه هرندی خیلی از بچه ها فاقد شناسنامه هستند.
در حال حاضر یک اتفاق خوبی که به جریان افتاده، موضوع سلب حضانت از این کودکان است که گویا قرار است به قانون تبدیل شود این در حالی است که لایحه قانون حمایت از کودکان و نوجوانان در مرحله نظارت مجلس است و خیلی می تواند کمک کند. سیزده دستگاه متولی حمایت از ساماندهی وضعیت متکدیان هستند که می توانند با ارائه آموزش و مهارت آموزی آنها را وارد اجتماع کنند و این امر نیازمند حمایت خود این خانواده هاست.