true
پایگاه خبری جامعه خبر| محمد پارسا نجفی: خبرنگاران همه جا هستند اما هیچ جایگاهی ندارند باید از همه اقشار دفاع کنند و در مورد تضیع حقوق همه ندای حق طلبی سر دهند اما کسی را یارای آنان نیست در هیچ زمینه ای . با همه انجمن ها کانون ها نظام های صنفی مصاحبه می کنند و اخبار و مطالب آنان را منعکس می سازند اما تنها وتنها صنف و مجموعه کاری حرفه ای هستند که خود فاقد انجمن و تشکل صنفی می باشند . خیلی زیباست حتی روزنامه فروشان و کیوسک داران در تهران و برخی شهرها دارای تشکل هستند اما روزنامه نگاران و خبرنگاران هیچ تشکلی برای دفاع از حقوق شان ندارند. ضعیف ترین بخش اقتصاد که آجر پزان سنتی هستند نیز انجمن فخاران را دارند اما خبرنگاران در آن حد هم متشکل نیستند.
از همه اینها که بگذریم شاغلان این بخش از جامعه باید در بیش از یک منطقه کاری فعالیت کنند برای مثال در دو سه سایت روزنامه و نشریه اما تازه در حد یک کارمند ساده دولت درآمد دارند فقط همین .
همان کارمند ساده اگر استخدام رسمی شده باشد دیگر به یک امنیت قطعی شغلی رسیده اما هیچ خبرنگاری نیست که از فردای شغل خود مطمئن باشد. شغلی فاقد هر نوع امنیتی. البته غیر از خبرنگاران دولتی در صدا و سیما.
نه تنها امنیت شغلی ندارند بلکه برای هر مطلب هر جمله و حتی هر اشتباهی حتی اگر کاملا سهوی هم باشد در معرض احضار به دادسرای رسانه قرار دارند . نه فقط دادسرای رسانه که ممکن است مورد اغفال قرار گیرند و نه خود خواسته در مسیری قرار گیرند که کارشان به اتهام امنیتی و خیانت به کشور برسد. البته کسی به آنها راهنمایی و مشاوره نمی دهد اما اگر اشتباهی نخواسته صورت گیرد باید مجازات شوند.
خبرنگاران تحلیلگر باز کارشان ساده تر است اما خبرنگاران ساده که بیشتر با عنوان خبرنویس رسانه ها یا عکاس ها فعالیت دارند باید ساعت ها منتظر باشند و زیر افتاب تابستان یا باران و سرمای زمستان انتظار برند تا مسئولی بیاید و آنها وسیله ای باشند برای انتقال نظراتش . چه بسا از طرف همان مسئول خصوصی یا دولتی مورد اتهام و حمله واقع شوند.
از همه بدتر اینکه فاقد بیمه تکمیلی هستند. شاید یک رسانه در حد کارگر آنها را بیمه کند که اگر همان هم نباشد باید خویش فرما خود را بیمه کنند اما مگر صندوقی به نام رفاه هنرمندان و روزنامه نگاران وجود ندارد پس چرا اقدامی برای آنها انجام نمی شود. پاسخ این است که هزینه بیمه تکمیلی را خود خبرنگاران باید بپردازند و نه اینکه دولت یا وزارت ارشاد همه هزینه ها را تقبل کند.
این در حالیست که نه تنها از طرف سازمان کار جهانی که در ایران هم خبرنگاری بعد از فعالیت های معدنی شغلی سخت و زیان آور تشخیص داده شده اما کدام سازمان نهاد یا تشکلی اقدام به بیمه آنان می کند .
باز هم به اول بحث می رسیم ؛ خبرنگاران و تحلیلگران رسانه ای اگر تنها شغل شان رسانه باشد دقیقا فاقد هیچ حامی نیستند و کسی حتی اخبار مشکلات آنها را بازگو هم نمی کند. بگذریم از برخی از خبرنگاران سابق که اکنون میلیونرشده یا با کارت مشاور رسانه ای وارد دولت شدند ودیگر یاد شان رفته که روزی رسالتی در رسانه داشتند.
true
true
https://jamehkhabar.ir/?p=148453
true
true
